Өмірге келші, өтінем!

Өмірдің басы, шетімен,

Ғажайып болып бекіген.

Шын айтам, балам, ант берем,

Өмірге келші, өтінем!

Махаббат пенен рақым бар,

Сүюге сенің хақың бар.

Бұ дүниедегі үлестен,

Өзіңе ғана жақынды ал.

Жақсылық өлген жоқ мұнда,

Жаны бар су мен оттың да.

Өмірге келіп, әлде сен,

Кетіп қалдың ба, соқтың да?

Өмірдің түн мен таңынан,

Бір мін таптың ба, жаным-ау?

Қайта алмай қойдың ба әлде сен,

Балалық ғаламшарымнан?!

Қырсықсың сен де, қыңырсың,

Батпай-ақ қойды күнім, шын.

Өмір айтқандай болмаса,

Сол сәтте әкеңді жын ұрсын.

Анаңды аяшы, күрсінген,

Менен қалғаны құр сүлде.

«Өмір – опасыз» дегенді,

Естіп ап келмей жүрсің бе?

Ауа орнына жел жұттым,

Тауды орнынан жылжыттым.

Тіл ала қою жоқ сенде,

Баласы құсап ел-жұрттың.

Жер – мендік, балам,

жер – сендік

Махаббат болып өлшенді.

Ғаламат мынау әлемге,

Келе ғой, балам, келші енді.

Ерболат ҚУАТБЕК.