Жігіт

Ұмытпасам, бес жаста болуым керек. Әкем атын ерттеді. Құйысқаны мен өмілдірігін реттеді. Көтеріп алып, ерге мінгізді. Аяғымды таралғыға салды. Үзеңгіге аяғым жетпейді. Қолыма тізгінді ұстатты. Атын сауырынан жай ғана сипап, алақанымен сәл ғана леп беріп жіберді. Күрең тайпала жөнелді. Анам үйдің алдында қарап тұр. Разы. Басым айналды. Мүлде бір биікке көтеріліп кеткендей көріндім. Әдетте атқа мінгенде әкейдің алдында отырасың. Қауіп-қатер жоқ. Бұл жолы жалғыз өзің. Аққораны бір айналып келдім.

– Міне, жігіт болдың, – деп атынан түсі­ріп алды әкей.

Кейін барып бағамдайсың. Өмір солай. Көшпенділер ұрпағының дәстүрі екен ғой. «Атқа мініп, тізгінге ие бол» деген ишара. Еліңе, жеріңе, сөзіңе, барың мен жоғыңа.

Жігітсің бе, мігітсің бе, оны қалың қауым өзі айырып алады кейін.

Мағауия СЕМБАЙ