ҒАБИДЕН ҚҰЛАХМЕТ

2010 жыл.

8 наурыз.

Шу базары

Алтын бекет – біз түскен

Шу базары,

Жатыр екен теңіздей тулап әлі.

Арулары Алаштың осында екен:

«Қарбыз ал!» деп «Қауын ал?!.

Шулағаны…

Жоқтық келіп қол байлап

сірестіріп,

Жалынышты дауыстар

тұр естіліп.

« – Түк те алмаймыз…» деп еді Ғабиден сал,

Мың теңгеден бәріне үлестіріп…

Сауданың да сол күні

жолы болып,

Сұлу біткен Ғабеңнің

соңына еріп;

Алматыдан атымтай

жомарт келді,

Шу базары шулады соны көріп…

Соңымыздан қошемет ілесіп кіл,

Көңірсіген көңілде гүл өсіп бір;

Кіріп келсек купеге, қазы-қарта,

Жеміс-жидек дегенің сіресіп тұр!

Жерге қарап, елге де,

Жасымаған,

Ез болғанда – еркегі,

Ғасыры – алаң;

Алмағайып заманда жанын

жалдап,

Осы әйелдер Алашты асыраған…

Жетім еді біреуі, жесір еді,

Тар жол, тайғақ кешуді кешіп еді,

Сыр білдірмей, жібектей есіледі;

(Қалтасынан бір ұлы беріп

кеткен,

Өкіметі бермеген несиені…).

Шолпанның жарығы

Шығыс жақта бір жер бар

Шолпан деген,

Оянғанда күн сайын сол

таңменен;

Бір сағыныш сандалтып,

сарғайтады,

Қол-аяғым…

Кеудемді… қолқамменен…

«Елді сүю – ерінің мұраты» деп,

Жүретұғын дүрілдеп дүр ақын-ед;

Енді маған қайтып кеп көріспейтін,

Сонда қалды Ғабиден Құлахмет…

Арыстар-ай, кеудесі көк тіреген,

Ақталғанда алқынып

жетті де өрен:

«Енді бізге жамандап

жақсыларды,

«Жақсы» атанар кезең де кетті!» деген!

Әулиедей көрген сол арыстарды,

Қайран, уақыт, қалайша

алыс қалды?

Гу-гу етіп жүргенде

дәлдүріштер,

Гүр-гүр етіп жүретін

Арыстан-ды!

Сары Арқада тамырдан

қаным ысып,

Соған қарай кетеді жаным ұшып;

Көктен Шолпан жарқ етсе,

Асқақ Рух –

Шығыстағы Шолпанмен

шағылысып…

Серік АҚСҰҢҚАРҰЛЫ