Жасырын кейіпкерсің…

Жолықтық бақ үшін бе,  мұң үшін бе?
Білмеймін, кімбіз – екеу, тірі сүлде…
Жария оқырмансың жұрт алдында,
Жасырын кейіпкерсің жыр ішінде…

Сені еске салады әсем әрбір әуен,
Сені ойлап атады аппақ таң дұғамен!
Білмеймін, тұтас ғұмыр жатыр, бәлкім,
Біз кешкен жалқы сәтте – мөлдір әлем.

Білмеймін, маған кімсің расында сен?
Жолықтық, кез болғандай жасынға сең…
Бейдауа дертсің жалғыз ішімдегі,
Бейтаныс бойжеткенсің қасымда әсем.

Шайырдың шаттығы – орта, күлкісі – кем,
Тағдырдың келем үшкір түрпісімен…
Тауып ап мен өзіңді жалғыздықтан,
Танымай өте шығам жұрт ішінен…

Сел құйып жатса да ұзақ ар биігі,
Шөл қысып, қаталайды жан күйігі.
Мен бұған үйренгенмін – ең қызығы,
Мен бұған үйренгенмін – ең қиыны.

Мирас АСАН