Жаңалықтар

Кеудесі шежіренің сандығындай

Қаламына нарқызыл іңір еріп,
Тік қарайды Ол дүниеге діні берік.
Болмысы – сансыз әскер, самсаған қол,
Рухы – мола бейіт, күңіреніп.

Байжігіт, Тәттімбетті тыңдай қалып,
Кетеді демде домбыра-нұрға айналып…
Аруақтар өзегінен өріп шығып,
Батады шағыл құмға шымқай барып…

Кеудесі – шежіренің сандығындай,
Қаламы – қансонардай, салбуырындай.
Өлеңі – Мақпалкөлде жүзген ару,
Алтындап ат ерттеген арғы Ғұндай.

Әр сөзі – қызыл шоқтай қолатта гүл,
Немесе,
Бөрісырғақ,
Боратпа жыр,
Кей-кейде, боз ойларға сіңіп кетсе,
Ол да бір, соқыр шахтер кер ат та, бір.

Кіреді омыраулап топқа аңдамай,
Бетің бар, жүзің бар деп жатты алдамай,
Айтады тура сөзді турап-турап,
Алыстан орағытпай, ақпарламай.

Келеді Ол – көк Тәңірге ерген арлан,
Кеудесін кезек бөлеп шер мен арман…
Басындай Хан Кененің жатта қалған,
Тасындай Күлтегіннің елге оралған!

Тұрады алдымда ылғи жолға қарап…

Мирас АСАН,
ақын

Басқа материалдар

Пікір үстеу

Э-пошта мекенжайыңыз жарияланбайды. Міндетті өрістер * таңбаланған

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Back to top button