Қазақ

(ХV-ХХI ғасыр)

Қу басты – қой!

Жұрттың қамын жегенмін,

Көргеннен соң күйкі түрін мен елдің:

«Малым – жанымның садақасы!

Жаным – арымның садақасы!» –

Дегенмін!

Осы күнге бізді Тәңірі жеткізді,

Жеткізді де, өзіне тәу еткізді.

Мына Дүние сүйген…

Сүйе береді –

Тоныкөктің бір тұяғы деп бізді!

Адамзаттың баласына туа бәйік болғам-ды,

Көздерімнің шарасына,

Түңіліп, –

Қан толған-ды;

Өксігенмін өзіме-өзім тең таппай,

Қорғанды да көріп,

Қалың орманды!

Кемел!

Шоң! –

Уытты бір ұрпақ келді менен соң,

Жан-дүнием бекзат нұрға бөленіп:

«Малым – жанымның садақасы!

Жаным – арымның садақасы!» –

Деген соң!

Шығарды да төріне ылғи тексізді,

Ескі ғасыр есіркеген жоқ бізді…

Арқамызға қонды-дағы аруақ,

Қыл көпірден Алашты Алла өткізді!

Аттан түсіп, сары жұртқа қонғанда,

Тігерге бір тұяқ қалмас сол маңда:

«Жаны – малының садақасы,

Ары – жанының садақасы!» –

Болғанда…

Серік АҚСҰҢҚАРҰЛЫ