Күмбірлеші, домбыра!

Шанағыңда даламның күші бардай,
Нұрлы үніңде бабамның сұсы бардай.
Қолыма алып, таңырқап қарай берем,
Бойыңдағы киені түсіне алмай.

Таң қалумен өтеді дүрбелең күн,
Тапқандаймын сағасын бір тереңнің.
Ұсақталсам тиерін саған ауыр,
Қалайша білмегенмін?

Патша көңіл пернеңнен сұрап емін,
Қос құлақтан іздейді тұма керім.
Ағаш болып жаралсам, тиегің боп,
Қос ішегіңді көтеріп тұрар едім.

Сарқылмайтын бір үнін бірі құрап,
Қазына бар қойныңда, сірі бұлақ,
Шанағыңнан төгесің киелі әуен,
Адамзаттың бар мұңын сіңіріп ап.

Бар-жоғымның қадірі, құны сенде,
Күмбіріңмен оңалам ірігенде.
Ең болмаса, сен түсін жағдайымды,
Күмбірлеші домбыра, күңіренбе…

Жәлел ҚУАНДЫҚҰЛЫ.