АЛАШ ДЕЙТІН БІР АНА БАР ҒАЛАМДА

Алладайын нұрын төккен Адамға,

Алаш дейтін бір Ана бар ғаламда.

«Ақтабан шұбырынды —

Алқакөл сұламадан» да

Өтіп,

Міне, келді Біздің Заманға.

Алла Оны бостан босқа алқай ма:

«Мал қайда?! деп айтқан емес, – Ар қайда?!»

Үш Ұлынан Үш Жүз өсіп,

ел болды —

Атырау – Арқа – Алатау мен

Алтайда!

Арша-арша арқасына жұртын ап,

Келе жатыр үмбетім деп шырқырап;

Даласынан Жусан исі бұрқырап,

Баласынан Баба исі бұрқырап!

Бір тауына құлады бір тауы кеп.

Дүрбелеңнен өтті талай —

Дауы көп.

Бір баласы ұстап берді

Жендетке,

Бір бауырын: «Мынау

«Халық Жауы!» деп.

Маңдайы енді келе

жатса жарқырап,

Нарық келді екі қолы қалтырап;

Бір баласы пысық болды, жұртының

Жиған-терген несібесін

тартып ап!

Іші толы — өрт пен дерт қой —

Қайғы-мұң!

«Байлығыңа – дейді Ол ыза

боп — шайлығым!»

Босанар деп қашан, қайран,

Кейуана

Келінінің санап отыр ай-күнін…

Келініне кигізбеген тар көйлек,

Қазақ деген, шіркін, қара нар

ғой деп;

Қайран, шешем, Һалифа

жоқ болғанмен,

Мен де келем: «Алаш – Анам

бар ғой!»деп…

Серік АҚСҰҢҚАРҰЛЫ