Мирас Асан мен Жадыра Байбұланова

Төзімің жетсе ол күйді жазба, шыда,
Махаббат – ынтықтық-ау азға, сірә…
Көпірден секірмедік неге сонда?
Өкірген өзендерге – көз жасына.

Сүймеген шақта сүрсең өмір оңай,
Өмірден бөліп алам сені қалай?
Құбыла жақты ұмыттым, Құдай кешер,
Шұғыла шашқан кезде меңің арай!

Сөз артық шын ғашыққа, ән-сыңарға,
Көз артық, шындап шыққан тамшы барда!
Сөз керек, керек мүмкін нан сұрарға,
Жо-жо-жоқ, тым дөрекі – хал сұрарға…

Үндеме, үнсіз ғашық сөзіне ауыс,
Сөзсіз сүй, көзсіз ұнат, өзің алыс.
Сөз артық тыныштық та – тыңшы сынды,
Біз үнсіз тұрған шақтың өзі – дауыс.

Қыз заты көрмеп еді бұлай ұнап,
Сөз артық шын сезімге құдайы һақ.
Өлеңім сөзсіз жазған саған сұмдық,
Әнім де сөзсіз айтқан шынайырақ.

Қыдырып келеміз –
екеуміз һәм жалғыз…
Айнымас әлемде бөлек әр.
Өмірде белгілі – бақытты жандармыз,
Өлеңде – кереғар.
Мен сенде білмеймін дәл қандай
ой барын,
Себебі жасанды сөзіміз –
Біз күннің айтамыз жылынбай қойғанын,
Суынған өзіміз, өзіміз…
Менің де, сенің де тұрған жоқ қолыңда,
Ей, тағдыр, сен неткен шебер ең!
Біз барған қойылым соншалық көңілді,ә?
Шыға сап жыладым неге мен?
Өзіміз әртіс боп барамыз неге біз?
Рольдермен қайтеді ауыссақ?
…Үнсіздік үшеуміз қыдырып келеміз,
Ал сезім жылайды дауыс сап…