“Құмдауыт”
Мен білмеймін, кім дейтінін мендейді.
Менің мұңым кө
п жараны емдейді.
Адамдардың жамандығын көрсем де,
Жақсылықтан үміт үзгім келмейді.
Аспан маған шуақ-нұрын төгеді,
Ал Жер-Анам табанымды өбеді…
Өзге ғалам маған қабақ түйсе де,
Мен бәріне құшақ жайғым келеді.
Досым-дағы, дұшпаным да
жоқ менің,
Қыс тоңдырса, жылытады Көктемім.
Арысам да, азған жоқпын Арымнан,
Көктесем мен пейіліммен көктедім.
Қаламыма қайғы оралып сұм ерен,
Қаншама рет түйсігіме түнеген…
Парағыма төгіледі еріксіз,
Маңдайыма Тағдыр жазған
тірі өлең.
Белестерге бастап барад (ы)
нұр таңым,
Құлдыраңдап, Құлагерше жортамын.
Соқпағымнан жаңылмасым белгілі,
Жүрегімді кірлетуден қорқамын…
КӨСЕУ
Қараша ауыл…
Қара ошақта зорыға,
Анам жүрді қос білегін түрініп.
Сексеуілдің қыжынаған шоғына
Отырушы ем жылынып.
Армандасаң, дәл осында арманда,
Сарын қосып алабұртқан сарынға.
Анам отты көсеп-көсеп қалғанда,
Жарықтық шоқ ұласатын жалынға.
Жұмбақтанып таңғажайып атырап…
Көп білуге құмар едім Тегімнен.
Қара көсеу құдіретін бақылап,
Таң қалатын едім мен.
Содан бері өтті талай мұнар – жыл,
Көсеу сыры кетпей қойды санамнан.
Өмір мені сан түрлі ғып сынап жүр,
Бәрі – арман.
Кеңдік маған қанмен келген сый екен,
Адамдығым анам сүтін өтеуде.
Бір ұққаным – ауыл жетпей жүр екен
Шоқ кеудемді көсеуге…
ҚҰМДАУЫТ
Құмдауыт қыраттарым,
Жаныңнан жырақтадым.
Татымы таңдайымда,
Су ішкен бұлақтарым.
Тербетіп сыйың есті,
Санама құйын көшті.
Шөлдетпес – əуіріңе,
Табаным күйіп өсті.
Сыр шертем мөлтек, ізгі,
Мерейлі ер жеткізді.
Адырлар күйін тартып,
Жүректі селт еткізді.
Көркіңе асық едім,
Көрмесем тасып едім.
Ләйлəдай келбетіңе,
Мəжнүндей ғашық едім…
Кеудеме берік өлшем,
Серпілмес сенім ең сен.
Толқушы ең желмен бірге
Теңіздей, мені көрсең.
Басқызбас жардың басын,
Өзіңдей бар мұндасым.
Жаныңды күзетуде
Сексеуіл тағдырласым.
Жайсаңым қырқасы кең,
Анам həм сырласым ең.
Ең алғаш сезім жайлы
Бауырыңа жыр жазып ем…
Уысымнан таси кетіп,
Ойың жоқ бас иетін.
Еркіндік – өлең деген,
Құм мінез қасиетім…
Жетелер шыңға бүтін,
Ақ көрпе Құмдауытым.
Дамылсыз сен дегенде,
Жүйткиді Жыр-дəуітім!
Елтіген ғазалға сан,
Сырыңды аз аңдасам.
Кеш, соңғы Мəжнүн жырды,
Құмыңа жаза алмасам.
Жәлел ҚУАНДЫҚҰЛЫ.
