«Бұдан бес жыл бұрын 60 жасқа толуына арналған ұлы жіңгір тойында Мағашқа: «Алпыс жас – Тәңір ием қолдағанға, тағы бір алпысты асар жолдағы арба», – деп ұзақ ғұмыр тілеген едік. Бірақ, жазмыш басқаша кесіп-пішіпті… Аяулы достың кесек бітімі кескінделген сол өлеңді тағы бір рет оқудың сауабы болар деп қайыра ұсынуды жөн көрдік».
Автор.
Ей, досым!
Досым, досым, досым, досым,
Қашанда замананың көшіндесің.
Байқаймын сенен дәйім бабамыздың,
Баяғы батыр мінез көшірмесін.
Білсеңіз алпысың бұл – талтүсің бұл,
Жүзіңде талтүсің боп шалқысын нұр.
Сәні боп алты белдің сылаңдайды,
Алты ақбоз,
Алты жүген,
Алты шылбыр.
Жұнттай боп жайнау үшін дала, қыстақ,
Жайың бар жан берісіп, жан алыспақ.
Сен де бір аруақты ер ел қорыған,
Қолына найза орнына қалам ұстап.
Қаламың қашаннан-ақ ел тірегі,
Маздатса «Тамыздығын» өлтіреді.
Мағаудың жазбасынан, қажет болса,
Мағауин мәнді мысал келтіреді.
Намысқа шабатұғын қан қызбада,
Қаймықпай сөзіңді айттың, балдыз бала.
Шерханның көрігінен балқып түскен,
Сен де бір күміс құйма жалғыз дана.
Аялап жүректегі ұлы сезім,
Алашқа анық жетті тірі сөзің.
Қара көп,
Көп қараның қылаңы – өзің,
Кесек көп,
Көп кесектің ірісі – өзің.
Алпыс жас – Тәңір ием қолдағанға
тағы бір алпысты асар жолдағы арба.
Дүние не болар ед,
Өзің сынды адамның Ақсораңы болмағанда?!
Абзал БӨКЕН.
